Odayaka

Van alle films die we ooit al op dit festival getoond hebben, raakt Odayaka wellicht veruit het diepst de ziel van de Japanse samenleving.

Hoewel dit aangrijpend verhaal begint met de tsunami en in diens nasleep dan ook nog eens de nucleaire ramp in Fukushima, staat vooral de ogenschijnlijk stoïcijnse manier waarop het Japanse volk met deze crisis omging centraal. Ogenschijnlijk althans voor ons westerlingen die wel eens met verwondering en ontsteltenis reageren op die typische Japanse sereniteit. In de dagen en weken die erop volgden zette de Japanse bevolking hun rustige, dagdagelijke leventje gewoon verder. Dat is dan meteen ook de Japanse titel van deze film: odayaka na nichijô betekent zoveel als het kalme dagelijkse leven, alsof er niks aan de hand is.

Het is die ironie die regisseur Uchida en diens producente en hoofdrolspeelster Sugino Kiki aan de kaak wensten te stellen met dit psychologisch drama over twee buurvrouwen die maar moeilijk hun angst kunnen overwinnen. Beide voelen zich door het onbegrip van hun omgeving stilaan vervreemd in hun relatie, hun gezin en hun maatschappij. De cameravoering voelt bovendien erg documentaristisch aan, wat het intieme realisme van deze ijzersterk geacteerd drama enkel maar ten goede komt.