Monsters Club

Lang zijn we nog niet in 2012, maar het belooft alvast een woelig socio-economisch jaar te worden. De moderne wereld is een schouwspel geworden tussen radeloze regeringen, hun afwachtende burgers en zij die het niet langer pikken.

Ryoichi behoort tot deze laatste categorie, maar in plaats van het centrum van de maatschappij terug op te eisen, occupiet hij een in sneeuw gedrenkte bergtop van waaruit hij bombrieven verstuurt naar CEOs in de hoofdstad. Het verhaal doet denken aan dat van de Amerikaanse Unabomber meer dan 20 jaar geleden, maar focust zich vooral op de pyschologie van zijn hoofdpersonage.

De alomtegenwoordigheid van de witte sneeuwvlokken die onophoudelijk uit de lucht komen vallen staat in schril contrast met Ryoichi’s grauwe, donkere ziel. Daar krijgen we naarmate de film vordert meer inzicht in, mede dankzij de ontmoeting met een bizar figuur en de al even mysterieuze verschijning van zijn aan zelfmoord gestorven broer.

Dit is een prachtig in beeld gebracht meesterwerkje dat u niet snel zal kunnen loslaten, al is het maar omwille van de vragen die hij stelt.